Verslag door jurylid Karel Wasch(redacteur OPSPRAAK)
Plotseling is daar de uitnodiging om weer in een jury plaats te nemen. Eigenlijk houd ik daar niet zo van. Ben ik mijn broeders hoeder? Maar mevrouw Tholen vindt dat ik maar weer eens op uit moet en 'heus wel' verstand heb 'zo langzamerhand' van poëzie.

Gesterkt door deze opbeurende woorden stap ik op de fiets en rijd naar de Looiersgracht waar men zich reeds verdringt voor het etablissement 'Festina Lente' ('Haast u Langzaam'). Iedere eerste dinsdag van de maand is er Poëzieslag. Aan de jurytafel zitten Sven Ariaan en Simon Vinkenoog, de andere juryleden gebogen over de restanten van een copieuze maaltijd. Sven is slammer (niet te verwarren met Oskar Schlemmer) hetgeen zoveel betekent als 'voordrachter'. Simon is, tsja, wat is Simon eigenlijk niet?

Bier en een stoel worden mij aangereikt en de 11 kandidaten mogen elk 3 minuten 'voorslammen'. Vijf van hen zullen de eerste ronde overleven. Ik beslis nu over leven en dood! Eindelijk! In mijn vorige incarnatie was ik toch Romeins keizer? We zijn het snel eens over de 6 afvallers, te saai, te braaf, inhoudsloos. Mijn duim wijst naar de aarde, laat de leeuwen komen! Toch voel ik me ook onzeker over zoveel onschuldig vergoten bloed, maar Sven en Simon wuiven mijn bezwaren weg. Vooral de oudere dame uit Leiden wekt mijn medelijden op, zo eenzaam in de menigte. Maar ze haalt de tweede ronde niet.Was zij niet de enige kandidaat met een geëngageerd vers? Had de rest het niet over verloren liefde oftewel 'm'n ex'?
Het café is stampvol, geen plek is onbezet. "And the ladies they roll their eyes" zong Lou Reed al eens.

De 5 vastgeslamde poëten mogen iets langer, maar het is al duidelijk, dat Mohs en Bernard zich opmaken voor de eindsprint. Mohs (Sahm & Mohs?) draagt dreigend voor in zwart pak, gebruikt hij niet erg veel clichés of zijn dat de drugs? Bernard heeft alles mee, losse voordracht, inhoudelijk knap, ogenschijnlijk moeiteloos en hij heeft blonde krulletjes. Inderdaad Mohs en Bernard komen in de finale. "En dan moet je nog weten dat we Bernard al 5 keer hebben afgestemd!" vertrouwt Simons vrouw mij toe. De aanhouder wint dus weer? "Nog maar een pils, nog maar één dan, nog maar een pils totdat je niet meer kan!" galmt het uit de luidsprekers. Maar Simon legt het gezelschap met stentorstem het zwijgen op. Aandacht voor de lente-finale. Het wordt menens. Mohs en Bernard, Bernard, Mohs! Bernard wint! Ik mag het (niet bestaande) jury-rapport voordragen.

Iemand roept opeens: "Fuck..Mohs had moeten winnen!" maar opnieuw denk ik: "Ben ik mijn broeders hoeder?" Bernard krijgt een uitnodiging voor de 'grote finale' aan het einde van het seizoen, waarin alle doorslammers nog eens mogen opdraven. Zoals het meisje Jansen, dat in de krant is afgefikt, maar vorig jaar won en nu ook wat voorleest over sex in de dakgoot.
Arme Bernard? Hij krijgt 70 euro van de bar en een fles wijn.
"En?" vraagt mevrouw Tholen, die al in bed ligt als ik thuis kom.
Als ik klaar ben met mijn uitvoerige verslag merk ik dat ze in slaap is gevallen. We worden oud, maar het sneeuwt nog niet.
Karel Wasch